به گزارش از یواس ای تودی خانواده ویلیس در بیانیه‌شان گفتند:«از هنگامی که ما در بهار ۲۰۲۲ تشخیص آفازی (زبان‌پریشی) را برای او مطرح کردیم، بیماری او پیشرفت کرده است و اکنون تشخیص اختصاصی‌تری برای او داده شده است: زوال عقل پیشانی-گیجگاهی.»
«متاسفانه مشکلات ارتباطی فقط یک علامت بیماری است که بروس با آن مواجه است. با اینکه این وضعیت دردناک است، مایه تسکین است که بالاخره تشخیص واضحی برای بیماری او داده شده است.»
این بیانیه جدید پس از آن منتشر می‌شود که خانواده ویلیس در مارس ۲۰۲۲ اعلام کردند که او به خاطر مشکلات سلامتی از بازیگری کناره می‌گیرد.
زوال عقل پیشانی-گیجگاهی (FTD) اختلالی مغزی است و با بیماری آلزایمر متفاوت است. FTD شامل گروهی از اختلالات مغزی می‌شود که به علت تحلیل رفتن بخش‌های پیشانی و/یا گیجگاهی مغز به وجود می‌آیند. این بخش‌های مغز عموما با شخصیت، رفتار و زبان ارتباط دارند.
این اختلال زیرنوع‌های گوناگونی دارد و با بیماری آلزایمر متفاوت است، چرا که افراد دچار زوال پیشانی- گیجگاهی معمولا در سین پایین‌تر در اوائل دهه ۴۰ زندگی تا اوائل دهه ۶۰ زندگی تشخیص داده می‌شوند. FTD نسبت به آلزایمر اثر بزرگتری بر کار، خانواده و امور مالی فرد می‌گذارد.
این بیماری ممکن است با آلزایمر، پارکینسون یا اختلال‌های روانپزشکی اشتباه شود و معمولا بیش از سه سال طول می‌کشد تا تشخیص داده شود. در مورد ویلیس نیز ابتدا بیماری «آفازی» یا زبان‌پریشی تشخیص داده شد که بیماری متفاوتی است.
علت دقیق زوال عقل پیشانیی-گیجگاهی در حال حاضر معلوم نیست، اما جهش‌های ژنتیکی وجود دارند که با این بیماری مربوط شده‌اند. برخی از بیماران مبتلا به FTD در سلول‌های مغزی‌شان ساختارهای ظریفی به نام اجسام Pick دارند که حاوی مقداری غیرطبیعی پروتئین یا نوع غیرطبیعی از پروتئین است.
عامل زمینه‌ساز مشخصی که خطر دچار شدن به این بیماری را افزایش دهد، شناخته نشده است، اما در افرادی که در سابقه خانوادگی‌شان افراد دچار به زوال عقل وجود دارد، احتمال دچار شدن به این بیماری بیشتر است، اما در مجموع این بیماری «تک‌گیر» یا اسپورادیک شمرده می‌شود.
یک علت احتمال دیگری بیماری ممکن است ضربه به سر باشد.
FTD بر رفتار و شخصیت شخص تاثیر می‌گذارد و می‌تواند باعث مشکلات در سخن گفتن شود. این بیماری در موارد نادری می‌تواند مشکلات حرکتی ایجاد کند. هر بیمار FTD علائم خاص خود را دارد که بسته به این دارد که بیماری کجای مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد و چگونه منتشر می‌شود. علائم بیماری معمولا به تدریج بدتر می‌شوند و بیمار را زمین‌گیر می‌کنند.
این بیماری علاجی ندارد و هیچ درمانی که بتواند پیشرفت بیماری را کُند یا متوقف کند، در دست نیست. معمولا بیماران نه به علت خود این بیماری بلکه به علت عوارض مرگباری مانند ذات‌الریه، عفونت یا جراحات ناشی از افتادن می‌میرند.